La arestula banejo

La banejo estis la lasta stacio de la eniga proceduro. La nove alvenintaj arestuloj estis tonditaj kalvaj, desinfektitaj, duŝitaj kaj poste, vestite per arestulaj vestoj, senditaj al la barakoj. La jam arestitoj venis tien komence unufoje semajne, poste malpli ofte, por "baniĝo", proceduro, kiu laŭ la memoro de postvivintoj ofte estis ligita kun ĉikanoj. Tamen multaj rakontas pri la malpeziĝo, kiun signifis la eblo, post ofte longa transportado aŭ kaptiteco fine lavi sin per peco da sapo aŭ mallongtempe senti la lukson de varma akvo.

Dum la kresko de arbitreco kaj bruteco ek de la dua mondmilito oni kreis en la banejo duan plenumejon por la turmentaj punoj de la koncentreja reglamento. Inter 1941 kaj 1942 oni tie plenumis la palis-pendadon kaj dumtempe ankaŭ la bastonadon.

La banejo estis ankaŭ la lasta stacio por la arestuloj, kiuj kiel t. n. invalidoj estis elektitaj de kuracistoj kaj ek de 1942 senditaj al la gas-kameroj de kastelo Hartheim.